Historia biblioteki

BIBLIOTEKI W BŁAŻOWEJ W LATACH 1829-1945

Błażowa położona jest na terytorium byłej Galicji. Wówczas była oddalona od takich centrów kulturowych jak Kraków, Lwów i Rzeszów. Jednak silna potrzeba wiedzy i postępu, jaka cechowała ówczesnych błażowiaków, pozwala twierdzić, że przysłowiowa ciemnota galicyjska jest jednym z wielu mitów, które nie wytrzymały próby konfrontacji z rzeczywistością.   Krzewieniem oświaty w Galicji i Polsce niepodległej zajmowały się nie tylko szkoły. Pod koniec XIX w. wspomagana siłami inteligencji i okolicznego ziemiaństwa, powstała sieć placówek oświatowych, obejmującym zasięgiem Rzeszów i najbliższe okolice. Najstarsze z nich – Towarzystwo Oświaty Ludowej (TOL), zawiązano w 1882 r., liczyło około 100 członków. Zasługą tej organizacji jest między innymi zakładanie czytelni ludowych i bibliotek. Data założenia TOL w Błażowej jest trudna do ustalenia. Z kroniki parafialnej jasno wynika, że w 1898 r. istniała w Błażowej czytelnia oświaty ludowej z Krakowa. Liczyła 400 książek i korzystało z niej 150 osób. Zatem TOL w Błażowej założono w latach 1886-1898, a na pewno przed 1910 r. Pracę rozpoczętą przez TOL podjęło i rozwinęło Towarzystwo Szkół Ludowych (TSL). Program TSL był opracowany z dużym rozmachem. Pierwszy statut przewidywał udzielanie pomocy gminom w zakładaniu szkół ludowych, pomoc kształcącej się młodzieży i nauczycielom, zakładanie publicznych czytelni i wypożyczalni książek. W latach 1883-1885 powstała czytelnia ludowa w Futomie jako agenda TSL w Rzeszowie. Organizowała bardzo powszechne kursy dla analfabetów, m.in. na Wilczaku – przysiółek Błażowej.   W latach trzydziestych XX w. zaznaczyły się tendencje rozwojowe bibliotekarstwa oświatowego, wyrażające się próbami organizacji bibliotek samorządowych oraz wzmożona praca Zarządu Głównego TSL, który przystąpił do reorganizacji dotychczasowej sieci bibliotecznej, zmierzając do wprowadzenia systemu trójstopniowego w jej strukturze. Od 1934 r. zaczęto tworzyć biblioteki powiatowe TSL z księgozbiorem ruchomym dla punktów bibliotecznych, zwłaszcza dla wsi oraz biblioteki gminne. Miasta zaś i miasteczka – prawie wszystkie – posiadały biblioteki miejskie. Do 1937 r. założono biblioteki we wszystkich powiatach. Inny charakter miały rozpowszechnione w latach 1880-1900 Towarzystwa Kasynowe, powstałe w wielu miasteczkach. Rzeszowskie Towarzystwo Kasynowewe założono jeszcze w 1848 r. W miasteczkach takich jak Błażowa ich istnienie było szczególnie widoczne. Miały charakter elitarny, skupiały głównie miejscową inteligencję. Prowadzono m.in. wypożyczalnię książek dostępną wyłącznie dla członków Towarzystwa. Najwięcej książek, jakie udało się odnaleźć na terenie miasta Błażowa i okolic sygnowanych jest pieczęcią Towarzystwa Kasynowego. W wolnej Polsce były jeszcze inne organizacje zajmujące się krzewieniem oświaty. Istniało w Błażowej Towarzystwo Gimnastyczne ,,Sokół”, które organizowało zloty sokole i kursy przysposobienia wojskowego. Na pewno posiadało ono własną bibliotekę, o czym świadczy zdjęcie z kroniki Związku Strzeleckiego Żeńskiego.

  W okresie międzywojennym aż do wybuchu II wojny światowej w 1939 r. prowadzono przy miejscowym kościele parafialnym wypożyczalnię książek. O istniejącej niegdyś bibliotece zbierano informacje od miłośników książek w tym okresie. Fakt istnienia biblioteki potwierdziło kilka osób, w tym Stanisława Gawryś, Stanisława Barłóg, Stanisław Wania. Istniała zgodność, co do sposobu wypożyczania książek. Przebiegało to podobnie jak dziś dokonuje się zmiany tajemnic różańcowych. Osoby przynoszące książki do kościoła wymieniały je między sobą i w ten sposób zyskiwały kolejnych czytelników. Bibliotekę posiadała też Kasa „Pomoc” (była kasa Fr. Stefczyka). Prowadziła ją Anna Sobczyk – żona sekretarza Zarządu Miejskiego, w 1929 dyrektor Towarzystwa Zaliczkowego „Pomoc” w Błażowej.

Ciekawym zjawiskiem na terenie Błażowej była biblioteka rękodzielnicza. Z dokumentów przechowywanych w Archiwum Państwowym w Rzeszowie wynika, że „pan Ignacy Kaspierik wniósł do Kasy Zgromadzenia, jako ofiarę na bibliotekę 10 zł. Działo się to w Błażowej 15 grudnia 1925 r.”. Bibliotekę posiadało także Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży. Według relacji Stanisława Wani (potwierdzonej przez starszych mieszkańców Błażowej, m.in. Stefanię Wanię), zasoby tej biblioteki były duże. S. Wania szacuje je na około 1000 tomów. Ks. I. Bocheński kupował książki do tej biblioteki z własnych zasobów finansowych i sam je uprzednio czytał.  Biblioteka, która znajdowała się w Księżych Budach spłonęła w czasie II wojny. Od 1924 r. zaczęła działalność biblioteka Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Żeńskiej. Liczyła ona 121 tomów i 39 stałych czytelników, którym wypożyczono 60 książek. W 1927 r. utworzono bibliotekę Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej, liczącej 204 książki. Zarejestrowano 25 czytelników, którzy wypożyczyli 623 książki. Zbiory obu wymienionych bibliotek dostępne były dla członków stowarzyszeń. W ostatnich latach XIX wieku działało w Błażowej Towarzystwo Kasynowe, skupiającą miejscową inteligencję posiadające własną bibliotekę. Bibliotekarzem był Marcin Brzęk, ówczesny właściciel tkalni i kierownik szkoły tkackiej.

W latach 1912-1936 powstało w Błażowej Towarzystwo Szkoły Ludowej. Zgromadziło ono w 1937 r. 283 tomy i prenumerowało jedno czasopismo. TSL w Błażowej było filią koła rzeszowskiego, z którego otrzymywano dublety i podniszczone książki. Założycielem TSL w Błażowej był lekarz medycyny Julian Solarski. Czytelnia mieściła się w budynku Władysława Pleśniaka wraz ze świetlicą – gdzie niegdyś znajdował się Bank Spółdzielczy.

W latach 30. działało w Błażowej Koło Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej „Wici”, którego przewodniczącym był Wojciech Pociask. Do mieszkania Dominika Kruczka – bibliotekarza koła, garnęli wszyscy miłośnicy książek. Tam w starej szafie znajdowały się książki historyczne, Pan Tadeusz, Sienkiewiczowska „Trylogia” i inne ciekawe książki. Wszystkie wsie, w których działały koła Stronnictwa Ludowego i kółka rolnicze posiadały własne biblioteki. Książki kupowane były ze składek członkowskich i za niewielką opłatą je wypożyczano.

Osobny rozdział należy się bibliotekom żydowskim. Przy rekonstruowaniu ich dziejów niezwykle cenne okazały się relacje Leona Reicha, Żyda błażowskiego mieszkającego od 1939 r. w Wiedniu, który pragnął w miarę obiektywnie „swoim minimalnym wkładem do odtwarzania dziejów środowiska żydowskiego się przyczynić…” L. Reich pragnął „zostawić obraz biblioteki i czytelnictwa ludności żydowskiej XIX i XX w”. W latach 20. istniała biblioteka w domu Lichtmanów pod nazwą Stowarzyszenie Tarbut. Posiadała bogaty księgozbiór złożony z książek w języku żydowskim, polskim, niemieckim. Leon Reich wspomina bibliotekę, jako pomieszczenie, w którym „były dwie olbrzymie szafy, przypuszczalnie 800 do 1000 tytułów, w tym w języku żydowskim około 200, tytułów hebrajskich około 100. Reszta to tytuły polskiej literatury i tłumaczenia. Biblioteka była dwa razy w tygodniu do dyspozycji wypożyczających. Bibliotekarki należały do zarządu i zawsze służyły radą w wyborze lektury. Nieliczni miejscowi Polacy korzystali ze zbiorów biblioteki żydowskiej. W sporadycznych przypadkach Żydzi korzystali z bibliotek polskich. Korzystanie z książek było powszechne wśród ludności żydowskiej. Było to następstwem dobrze zorganizowanego systemu oświaty. Bóżnica posiadała książki z zakresu literatury hebrajskiej i religijnej. Był to dom modlitw, który pełnił rolę domu ludowego. Profil księgozbioru bożnicy pozwalał uczącym się rozszerzyć wiarę, pogłębić wiadomości z zakresu filozofii i religii. Równoległe z biblioteką Stowarzyszenia „Tarbut” funkcjonowała druga, założona prawdopodobnie wcześniej. L. Reich przypuszcza, że przed rokiem 1914. Żadne źródła nie pozwalają ustalić daty jej założenia. Początkowo jej księgozbiór był ogólnie dostępny dla ludności żydowskiej, aczkolwiek grono czytelników było skromne.

Nie udało się odnaleźć żadnej książki z bibliotek żydowskich. Według relacji miejscowej ludności, książki pisane w języku niezrozumiałym dla Polaków były bezmyślnie niszczone.

Na podstawie pracy magisterskiej Danuty Heller

BŁAŻOWSKA BIBLIOTEKA PO 1945 ROKU

LOKALIZACJA BIBLIOTEKI

Tuż po ustaniu działań wojennych usiłowano zebrać zbiory polskich bibliotek, w tym TSL. W 1945 r. Ministerstwo Oświaty przesłało ogłoszenie w sprawie strat i szkód bibliotecznych i kwestionariusz w tej sprawie.  Znajdujące się na terenie Błażowej biblioteki przystąpiły do inwentaryzacji swych zbiorów i odbioru książek znajdujących się u byłych członków czytelni TSL i Towarzystwa Kasynowego. Z dokumentów Zarządu Miejskiego w Błażowej wynika, że biblioteka TSL liczyła przed wybuchem wojny 500 tomów, w tym książki naukowe i powieści. Stratę większości zbioru spowodowali Niemcy w 1941 r. Dzieła zniszczenia dokończyła miejscowa ludność. Ocalała jedynie jedna książka z winietką TSL.

Powojenne zapiski o błażowskiej bibliotece sięgają 1947 roku. Lokalizacja biblioteki po wojnie, niestety, nie jest dokładnie znana. Najprawdopodobniej nadal mieściła się w budynku Władysława Pleśniaka a później w Prezydium M.R.N. W myśl polecenia ówczesnego Ministra Oświaty, Kultury i Sztuki z dnia 17 kwietnia 1946 r. wszystkie biblioteki miały być uporządkowane i uruchomione. Z protokołu posiedzenia Zarządu Miejskiego w Błażowej z dnia 10 stycznia 1948 r. punkt drugi „Sprawa biblioteki i wyboru bibliotekarza”, przeczytamy: „W sprawie biblioteki i wyboru bibliotekarza po szczegółowym wyjaśnieniu tej sprawy przez obywatela burmistrza, przewodniczącego M.R.N. obywatela Kaczyńskiego Władysława, ob. Pleśniaka Stanisława postanowiono wynająć największy pokój po doktorze RODALE. Na bibliotekarza wybrano ob. Grubę Ewę. Do zarządu biblioteki wybrano ob. Chochreka Konstantego, Odoja Pawła, Kruczka Józefa, Kołodzieja Józefa i bibliotekarkę Grubę Ewę. Zarząd ma natychmiast przystąpić do zorganizowania biblioteki.  Świetlica będzie znajdowała się w budynku biblioteki”.

Z protokołu z 24 marca 1948 r. przeczytamy: „… Zarząd Miejski w Błażowej w ogóle nie przyczynił się do uruchomienia biblioteki, jako też uruchomienia Sądu Obywatelskiego, co stanowi łamanie trzyletniego planu obecnego rządu”. Wówczas szybciej przystąpiono do utworzenia biblioteki.

Wiemy, że po między 1948 a 1962 rokiem biblioteka funkcjonowała.  Świadczą o tym sprawozdania z działalności błażowskiej biblioteki odczytywane na sesji Zarządu Miejskiego, szczegółowo zapisywane w protokołach. Protokoły te przechowywane są w Archiwum Państwowym w Rzeszowie.

Wedle kronik biblioteki prowadzonych od 1962 r. błażowska biblioteka zmieniała swą lokalizację kilkakrotnie.  W obecnym budynku, jeszcze parterowym, mieściła się od 4 grudnia 1959 r. do 19 października 1964 r. przeniesiona z Prezydium M.R.N – obecnie Urząd Miejski. Następnie bibliotekę z powrotem przeniesiono na parter (3 pomieszczenia) budynku Prezydium M.R.N. W tych pomieszczeniach panowała wilgoć. Informacja pochodzi z zapisków Biblioteki Wojewódzkiej w Rzeszowie (Czytelnicy skarżyli się na wilgoć i stęchlinę. Zarząd miejski, niestety, nie mógł nic zrobić, bo borykał się z problemami finansowo- lokalowymi).

W 1972 r. bibliotekę przeniesiono z powrotem do budynku poprzedniego.  W kronice czytamy m.in. „Od dnia 1 listopada do 19 listopada 1972 r. trwała przeprowadzka Miejskiej Biblioteki Publicznej na nowe miejsce. Biblioteka została przeniesiona z Prezydium MRN w Błażowej do budynku przy tej samej ulicy w centrum miasta…” W 1976 r. kierownik biblioteki Anna Gromek otrzymała pozwolenie na remont pomieszczenia: „Katarzyna Rokita wespół z malarzami odrestaurowały pomieszczenia i z dniem 1 listopada biblioteka otworzyła swe podwoje służąc rozrywką mieszkańcom Błażowej. Bibliotekarka Gromek Anna włożyła wiele pracy w uzyskanie pozwolenia na remont, bowiem referent od spraw kultury z przyczyn niewiadomych utrudniał przyspieszenie remontu lokalu. Bibliotekarka od paru miesięcy wstecz wychodziła przysłowiowe buty po biurach Urzędu Gminy…”.

Budynek, w którym mieściła się biblioteka był niegdyś karczmą żydowską i wymagał gruntownego remontu. W 1982 r. do błażowskiej biblioteki dołącza Danuta Heller i obejmuje stanowisko kierownika. W części pomieszczeń budynku miał swoją siedzibę Rejon Dróg Publicznych.  Aby rozpocząć remont, trzeba było być właścicielem całego budynku. Rejon Dróg przeniesiono na Mokłuczkę. W 1985 r. na czas remontu bibliotekę znów przeniesiono. Tym razem do budynku starego przedszkola, który wpierw także trzeba było wyremontować. W tym czasie rozpoczęły się prace budowlane, które objęły nadbudowę budynku. W tym samym czasie ówczesna kierownik biblioteki Danuta Heller gromadziła wyposażenie do nowego, wyremontowanego budynku jak stoły, regały, wykładziny, oświetlenie, a nawet obrazy. Teraz mając gotówkę, jedziemy do sklepu i wszystko można kupić, a w czasie remontu biblioteki, niestety, na takie rzeczy trzeba było „polować”. Remont trwał 28 miesięcy, a jego koszt wyniósł 13 mln. 180 tys. zł.

25 marca 1988 r. nastąpiło uroczyste otwarcie. Nie obyło się to bez udziału mediów rzeszowskich i przedstawicieli świata kultury. Splendoru uroczystości dodała orkiestra dęta. Był to wówczas jeden z najładniejszych budynków w Błażowej. Niestety, do lat współczesnych ten wizerunek się zmienił i budynek został nadgryziony zębem czasu. W miarę możliwości były przeprowadzane drobne i konieczne prace remontowe, jak wymiana 16-letniego kotła, wymiana okien czy drzwi.

Dopiero 29 października 2018 r. dzięki staraniom burmistrza Jerzego Kocoja rozpoczęła się termomodernizacja biblioteki, która już od wielu lat straszyła swym wyglądem.

Prace remontowe objęły:

– wymianę instalacji centralnego ogrzewania,

– wymianę kotła c.o. na gazowy,

– wymianę starych lamp na energooszczędne oświetlenie ledowe,

– wymiana drzwi wejściowych,

– docieplenie stropu,

– docieplenie zewnętrznych ścian wraz z wykonaniem nowej elewacji.

UTWORZENIE ODDZIAŁU DLA DZIECI

Błażowska biblioteka może się poszczycić tym, że jako jedna z nielicznych w powiecie rzeszowskim  ma oddzielny oddział dla dorosłych i dla dzieci. Z kroniki wyczytamy: 11 grudnia 1976 r. „… Gminna Biblioteka w porozumieniu z Wojewódzką Biblioteką biorąc pod uwagę wzrost liczby czytelników i wypożyczeń postanowiły czynić starania o zorganizowanie oddziału dziecięcego przeznaczając jedno oddzielne pomieszczenie na ten cel. W tym celu przerejestrowano cały księgozbiór dziecięcy do nowego inwentarza, założono dokumentację tegoż oddziału i przystąpiono do nowej rejestracji czytelników dziecięcych, także z dniem 1 stycznia 1977 r. oddział ma pracować samodzielnie i wchodzić w skład Gminnej Biblioteki”. Wówczas kierownikiem biblioteki była Anna Gromek.

FILIE BIBLIOTECZNE

BIAŁKA (obecnie przeniesiona do Lecki)

Początek biblioteki w Białce sięga 1959 r., znajdowała się ona wtedy w starej szkole podstawowej. Od października 2003 r. ma ona swoją siedzibę w Szkole Podstawowej w Białce, zajmuje pomieszczenie o powierzchni 30 m kw. Czytelnicy mają zapewnione dobre warunki korzystania ze zbiorów. W bibliotece mieszczą się zbiory z literatury pięknej i popularnonaukowej dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Lektury przeznaczone są dla uczniów szkół podstawowych, gimnazjalistów. Księgozbiór podręczny, czasopisma i prasa bieżąca służą nie tylko uczniom, ale ogółowi czytelników.

FUTOMA

Filia w Futomie została założona w 1956 roku.

Na lokal biblioteki przeznaczono jedno pomieszczenie po starej, drewnianej szkole podstawowej. Obecnie na tym miejscu jest usytuowany Ośrodek Zdrowia. Początkowo pracą w bibliotece zajmowała się pani Stefania Kołodziej – nauczycielka miejscowej szkoły. Po kilku latach funkcjonowania biblioteki w takich warunkach znowu trzeba było przenosić księgozbiór do innego domu- prywatnego.

Od 30 kwietnia 1988 roku filia zyskała nową siedzibę w budynku wielofunkcyjnym, należącym do OSP. Tutaj warunki pracy zmieniły się na korzyść. Pomieszczenie było przestronne – 60 m kw. W tym czasie zakupiono stoliki świetlicowe i można było urządzić małą czytelnię. Poważną niedogodnością, niestety, było ogrzewanie lokalu zimą ze względu na palenie w piecach kaflowych. W bibliotece było bardzo zimno. W styczniu 2003 roku dzięki środkom finansowym przeznaczonym przez Miejsko-Gminną Bibliotekę Publiczną w Błażowej na wyremontowanie starej sali gimnastycznej, możliwe było przeniesienie biblioteki do Szkoły Podstawowej w Futomie, gdzie jest do dziś.

PIĄTKOWA

Biblioteka Publiczna w Piątkowej została założona w styczniu 1957 roku. Ówczesny lokal biblioteki znajdował się w drewnianym budynku Domu Ludowego. W latach 1957-1963 bibliotekę prowadzili miejscowi nauczyciele. Od 1963 do 1982 roku bibliotekę prowadziła Zofia Hamerla, po niej pracę objęła Danuta Hamerla. Warto wspomnieć, że już w 1964 roku biblioteka przystąpiła do konkursu „Złoty Kłos”. W 1965 roku Gromadzka Biblioteka Publiczna zmieniła nazwę na Wiejską Bibliotekę Publiczną. W 1966 roku, kiedy rozpoczęto budowę nowego Domu Kultury w Piątkowej, bibliotekę przeniesiono do prywatnego domu bibliotekarki. W 1971 roku do użytku oddano nowy budynek Domu Kultury, gdzie dwa pomieszczenia zostały przekazane dla biblioteki. Już w latach 70. w bibliotece odbywały się odczyty na różne tematy, spotkania z ciekawymi ludźmi oraz spotkania z czytającą młodzieżą. Od 1999 r. biblioteka mieści się w budynku Szkoły Podstawowej w Piątkowej.

NOWY BOREK

Filia w Nowym Borku została założona w 1955 roku przez Powiatową Bibliotekę Publiczną w Rzeszowie. Mieściła się w prywatnym domu pani Marii Kowal. 2 września 1978 roku Biblioteka Publiczna została przeniesiona również do domu prywatnego Moniki Domin. Oprócz filii w Nowym Borku bibliotekarka prowadziła punkty biblioteczne w Mokłuczce, Błażowej Dolnej, Przylasku, aby książka była dostępna dla jak największej liczby czytelników. Z bogatego i różnorodnego księgozbioru korzystała młodzież, dzieci, studenci oraz okoliczni mieszkańcy. W lipcu 2004 roku Biblioteka  została ponownie przeniesiona z budynku prywatnego Moniki Domin do dwóch sal mieszczących się w Szkole Podstawowej w Nowym Borku zajmując pow. 43 m² – obecnie jedna sala.

KĄKOLÓWKA

Pierwsze wzmianki, które zostały zapisane w Kronice biblioteki w Kąkolówce wskazują na rok 1957. Biblioteka mieściła się w starym budynku szkoły, w małej salce obok biura GRN. (Gromadzka Rada Narodowa). Pracę obejmuje Stanisław Płaza. Biblioteka liczy tylko 482 woluminy, a liczba czytelników wynosi 115 osób, w tym 65 dzieci. W 1958 roku stan książek wzrasta do 952 woluminów. Wtedy też zostaje założony punkt biblioteczny w Woli Kąkolowskiej, pomysł ten jednak nie sprawdza się, ponieważ opiekunem punktu jest kierownik szkoły, który ma wiele obowiązków i często wyjeżdża, dlatego też lokal jest zamknięty. W roku 1959 pracę w bibliotece obejmuje tamtejsza nauczycielka Natalia Zofia Cichy, która w 1943 otrzymuje propozycję pracy i ma do wyboru Kąkolówkę i Gwoźnicę, wybiera Kąkolówkę, której poświęca prawie całe swoje życie. Pracuje, jako bibliotekarz do roku 1965. W tym to roku następuje zmiana personelu, biblioteka przechodzi na pełny etat, a prace podejmuje Janina Domaradzka. Lokal znajduje się w opłakanym stanie, jest zimny, wilgotny i zagrzybiały, wymaga remontu. Zostaje jednak przeniesiony do biur GRN o powierzchni 15,9 m. kw. 30 kwietnia 1968 roku biblioteka otrzymuje nowy lokal w budynku nowo wybudowanego Domu Ludowego (obecnie Caritas). W roku 1973 biblioteka musi zostać przeniesiona, ponieważ cały budynek obejmuje zakład „Modextra”. Od maja 1978 roku biblioteka mieści się w prywatnym domu Janiny Domaradzkiej, aż do roku 1992, kiedy zostaje przeniesiona do nowego lokalu w Domu Ludowym. W roku 2005 pani Janina Domaradzka odchodzi na emeryturę po 40-letnim okresie zatrudnienia. Pracę po niej obejmuje Anna Heller. Lokal jest duży, przestronny, ale ogrzewanie nie dawało sobie rady z taką powierzchnią, przy minusowych temperaturach praca tam była niemożliwa. Drugi powód to sąsiedztwo ze sklepem, pod którym przebywały osoby nietrzeźwe, to nie zachęcało czytelników do odwiedzin. Znowu bibliotekę czekała przeprowadzka. Andrzej Jemioła dyrektor szkoły, zgodził się nas przyjąć pod swój dach. Jesteśmy tam do tej pory.

Jak widzimy filie także borykały się z wieloma problemami; lokal, zimno, zawilgocenie, stęchlina .Opisy filii pochodzą także z kronik, które prowadzili bibliotekarze.

Trzeba także wspomnieć o punktach bibliotecznych. Z kroniki wiemy, że istniało ich kilka: Przylasek, Mokłuczka, Lecka, Błażowa Górna i Dolna, Kąkolówka Wola i Nawsie, Wilczak, Poręby, Przylasek, czy Matulnik.

PRACA BIBLIOTEKARZY NIEGDYŚ I DZIŚ

Funkcja biblioteki wedle definicji jest niezmienna – to instytucja społeczna, która gromadzi, przechowuje i udostępnia materiały biblioteczne, w tym książki, czasopisma oraz udziela wszelakich informacji. Praca bibliotekarzy zmieniała się z biegiem lat i potrzeb społeczeństwa. Trzeba zauważyć, że niegdyś nie było telewizji i Internetu. Bibliotekarze w swej ofercie musieli dostarczyć nie tylko rzetelnych informacji z kraju i świata, ale również rozrywki. Organizowane były i są różnego rodzaju wystawy tematyczne, spotkania z ciekawymi ludźmi czy różnego rodzaju konkursy. Pomimo ograniczonych możliwości ówczesnych bibliotekarzy, starali się dać czytelnikom jak najbardziej rzetelną informację.

Teraz biblioteka musi mieć coraz raz to nowsze i atrakcyjniejsze oferty, które przyciągną nie tylko czytelnika. W zależności od potrzeby staje się czytelnią, salą kinową, dyskoteką, salą komputerową, redakcją, a nawet jadalnią.

Dwie rzeczy jednak zostały bez zmian: żeby zostać bibliotekarzem, trzeba kochać książki i w bibliotece zawsze najważniejszy był i będzie czytelnik.

Anna Heller